Bi Cesaret û Hewldan

Çi kar dibe bila bibe di serî de kêmasîyên xwe zêde ne. Mirov hîn nizane ku ew kar çer bimeşe û hîn di wî warî de bê tecrûbe ye. Dema jê re tekilîya xwe berdewam kir, hêdî hêdî di wî warî de dibe xwedî tecrûbe û kêmasîyên wî hêdî hêdî holê ra dibin. Bi tecrûbê bawerîya mirov bi xwe re pêda û zêde dibe. Demekî şuve mirov dibe hostayê wî karî. Lomaye ku gotinek almanî dibêje ku: “Tekrarkirin/dubarekirin dike hoste.“

Ji ber ku sedemên em pê dizanin, ji bo hinbûna xwendin û nivisandina bi kurdî pir asteng danîn ber me. Lê va astengana dema berê astengên pir mezin bûn. Mirovan bi serên xwe nedikarîn wan astengan holê rakin. Roj bi roj hinek îmkanên nû derketin, êdî ew asteng ber wan îmkanan piçûk man. Pir kes ji ber wan astengan weqas bêçare man ku ew guhertinên dawî qet bala wan nekişand. Ew asteng hîn ber çavên wan mîna çîya tên dîtin. Niha tenê hinek cesaret û hewldan ji bo hildayîna wan astengan gava herî girin e.

Di perwerdeyî yê de gotinek bi navê „bêçaretîya hinkirî“ he ye. Li amerîkayê zanyar hewzekê bi camek qaling dibirin. Semasîyekî (köpek balığı ) birçî dikin alîyekî, hinek masîyên din jî ji bo xwerina wî dikin alîyê din. Semasî di serî de her çiqas hucimî masiyan dike, li camê dikeve û bêçare vedigere. Wextekî şuve wê came navberê ra dikin. Dîsa jî semasî qet tiştekî nake. Ew bi tecrûbeyên xwe yên berê hinî vê bêçaretî ye bûye û  ew wusa qebûl kirî ye. Gor dîtina min pirhêjmarîya kurdan mîna wî semasîyê beçaretîyên ku ew berê hin bûne qebûl kirine. Loma hîn jî hajîya îmkanên li ber wan in nikarin bihesên.  

Ez bi tecrûbeyên xwe pê hesîyam ku pir tiştên di serî de nemimkîn tên dîtin bi cesaret û hewldan dû re dikare mîna îmkan li ber mirov derkeve holê. Tu tişt bê keda mirov pêşve naçe. Ked jî tu car bê tesir namîne. Ked dendikê bin erdê ye, dema xwe dipê.

Stuttgart, 24.01.2012