Ez dilopek ji ava behrê bûm. Li ser
min re asîman, di bin min re bêj bi bêj masî û heywanên avî. Di rojek havîna
germ de tirîjên rojê ez mest kirim. Bi germahiyê re giraniyek ket ser min û
ketim xeweke kûr. Çi bû di wê xewê de bû. Min wer dizanîbû xewn e, tiştên ku ez
dibînim. Meger yên min dîtin e, ne xewn bûn; serpêhatiyên min bûn.
Bi hilmê re ez ji xwe ve çûm. Ruhê
min mîna balonekê hêdî hêdî berbî asîmanan ve bilind bû. Di serî de li kîjan
aliyê dinêriyam her der av bû. Ava şîn mîna çarşevekê her dewer por kiribû.
Pêlên avê mîna sura bahê qulbê çarşeva şîn a girûgerî vedişand. Lotikên masiyan
ji min re mîna pilqikên ava dikelî, dixwiyan.
Herî ez bilind dibûm behr ji min re
aramtir dibû. Çend keştiyên li ber çavên min mîna pîneyên piçûkên li ser
çarşevan dihatin dîtin. Girava pêşina min dît wek qulek bi bizotên agir hatiye
holê xwe diyar dikir. Her ku ez bilind dibûm asoyên li ber çavên min
berfirehtir, tiştên min didîtin muxlaqtir dibûn.
Bi bilindbûnê re hewa ji min re
hîniktir dibû. Radeyek hat êdî di cihê xwe de mam û hêdî hêdî qerisîm. Dema
hişyar bûm min dît ku hîn pir hevalên mîna min, dest dane hev û ewrek ava
kirine. Ewr li asîmanan mîna pembo spî û gewher bûn. Erd di biniya me de dûr,
mîna xalîçekî raxistî çîn bi çîn dixwiya. Min êdî hêvî nedikir ku ezê rojekê
dîsa bizivirim ser rûyê erdê. Em çiqas li wir man, ez nizanim. Dema bahozê em
dan ber xwe êdî cîh li me belû nebû. Geh çep, geh rast; geh berjêr, geh berjor
cîh nema em lê geriyan. Deşt û zozan, çiya û banî di biniya me de rojên xwe
dibihurandin. Dema em rojekê rastî sar û seqemekê hatin em tekve ricifîn,
serûbin bûn. Mîna hilkişandina me ya ji rûyê erdê daketina me jî wek xewnekê
bû. Ewrên bergir û bargiran nedixwestin êdî me hilbigirin û di nav xwe de bihewînin.
Dema hejiyan û guriyan xof ket dilê me. Vejandina birûskan qidûmên me şikandin.
Ewrên ku em mîna beroşê di xwe de diparastin vê carê em guvaştin mîna ji parzûn
dakeve xwarê li ser rûyê erdê em reşandin. Bi daketinê re herî ku em cemidiyan
ewqas jî bedew bûn. Nav li me kiribûn „kulîlkên berfê“. Me hemû kulîlkan bi hev
re govendek darxist û bi reqsê daketin jêr, berbî erdê weşiyan.
Bi rastî min pir mereq dikir ku ezê
li kuderê werim xwar û min nedizanî hîn çi were serê min. Xwedê dizaniya, dema
ez li tapikê çiyakî bilind, serî bi mij û duxan bimama, ka çend sal li wir bi
cemidî rawestiyama. Min nedixwest di cihekî de rawestim, dixwest tim biguherim.
Min carekê tahma guhertinê girtibû. Bi zor û zehmet be jî serpêhatiyên bi
guhertinê re kelecaniyek pir bedew dixist dilê min.
Xwedê kir ku tiştên ez jê ditirsiyam
nehatin serê min. Li hevşoya xaniyekî duqat de bi hevalên xwe re daketim li ser
rûyê erdê. Şevek tarî bû. Bilî ewtina kûçikan tu tişt nedihat bihîstin. Em
heval tev ketin paşila/paxila hev û benda hilatbûna rojê man. Dema hewa germ
bibûya ezê dîsa mîna berê biheliyama û bibûma dilop, ango dilopek av.
Bi ronahiyê re me li derûdora xwe
temaşe kir. Her der mîna şîr, spî bû. Îcar jî her der bi çarşevek spî û gewher
hatibû porkirin. Ez bi xwe jî parçeyek wê çarşevê bûm. Roj helatibû, lê hewa
sayî û sar bû. Em demekê li wir man û li wir min dikarîbû li însên hinekî
baştir temaşe bikim. Tiştên ku ez di derheqê însên de dixwezim bi kurtayî
bibêjim wusa ye:
Dema were axaftinê hemû kes peyvên
xweş û bedev bikartînin. Lê kirinên wan pirtir ne li gor gotinên wan in. Tiştên
ji bo xwe dixwezin ji bo kesên din naxwezin. Qet naxwezin xwe gor gotinên
xwe biguherînin û her dem li benda guhertina kesên derûdora xwe ne.
Ez naxwezim di derheqê însan de pir
serê we biêşînim û dîsa dixwezim bizivirim serencama xwe.
Rojekê gelek baran barî, her der ber
şilî û şepeliyê ket. Berf heliya û lehî ra bû. Ez dîsa qulipiyam dilopek av.
Dema bi avê re gihîştim neqewekê êdî pê hesiyam ku tenê herikandin dikare min
bigihîne armanca min. Divê ku hûn bi mereq ji min bipirsin; ma gelo armanca te
çiye?
Bi rastî min pir bîra behrê kiriye.
Dixwezim dîsa bizivirim û bibim behr. Ji min re aşîkar bû ku ez di behrê de
behr bûm. Kengê ez ji behrê veqetiyam bûm dilopek av.
Stuttgart, 18.03.2019
Stuttgart, 18.03.2019