Me îsal jî 30 rojên dir û dirêj bi dû xwe hiştin. Di serî de, tirsek ketibû dilê me. Emê bikarin? Çi bikin? Ewê çer derbaz bibe?
Dem diherike, roj xwe digihîne
mirov, kirin dest pê dikin. Roja yekem, du, sê, çar, pênc… Hêdî hêdî dimeşe
jîyan. Mirov wexta bi dû xwe temaşe dike, sal derbaz bûne. Şaş dibe. Aqas
sal, Çer derbaz bûn? Çiqas zû, hella hella!
Mirov bi lez e. Bi xwe jî nizane, ji
bona çi? Dimeşe, dişewite, diqijile, tîke tîke dibe canê wî, ser û bin ruhê wî,
nefes lê çîk. Roj bi roj, dilop bi dilop, heb bi heb dihêrîne para xwe. Nizane
hîn çiqas maye. Belkê îro, belkê sibe, dibe ku hîn bi salan. Yê belû ewe ku zû
û dereng ewê biqede. Jiyan e, bê dawî nabe. Serê xwe heye, dawî jî. Wusa jî
nebe ewê qet nebe.
Sî roj bûn, îroj roja dawî yê ye.
Îsal jî qedîya. Sibe cejn e.
Stuttgart, 27.07.2014, Yekşem
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen